امیر تتلو فصلی از تاریخ رپ
بیابان بود و تابستان و آب سرد و استسقا
نوشته : محمد افخمی
سرخوردگی جوانان دل‌باخته به شعارهای اصلاحات دور دوم دولت خاتمی داستان مکرری است که همواره در روایت‌های مختلف گذشته این کشور وجود داشته است. روایت‌هایی که تنها در یافتن مقصر با هم تفاوت دارند. با این حال، درست در همان سال‌های ملتهب، در همان روز‌هایی که آن جوانان به دنبال دلیل برای سرخوردگی می‌گشتند، گروهی دیگر در همان سن و سال، رویای دیگری یافته بودند و در رسیدن به آن عزمی حیرت‌انگیز داشتند. اراده کرده بودند در کشوری که نهایت موسیقی شاد تلویزیونی‌اش بیژن خاوری و علیرضا افتخاری و نهایت موسیقی شاد قابل خریدش پر پرواز شادمهر عقیلی بود، خواننده بشوند.
درست در زمانی که تصور عرف جامعه محافظه‌کار از موسیقی در چارچوب ساده کلیشه‌های مجوزدار و لس‌آنجلسی تعریف می‌شد، این جماعت گم‌نام برای خواننده شدن، چشمشان به پیش‌روترین خواننده‌ها و سبک‌های غربی بود. واضح بود که با ارشاد و پروسه مجوز گرفتن آبشان توی یک جوب نمی‌رود، اما به جای بی‌خیال پی‌گیری هدف شدن، قید مجوز گرفتن را زدند. در ابتدای کار که پولی در بساط نداشتند یا کارشان انقدر جدی گرفته نمی‌شد که آهنگ‌ساز داشته باشند، با اینترنت دایل‌آپ دنبال بیت آهنگ‌های خارجی می‌گشتند. وقتی توان ضبط استودیویی کارهایشان را نداشتند با ساده‌ترین امکانات، بعضا میکروفون موبایل، کارهایشان را ضبط می‌کردند. وقتی امکان پخش آهنگ‌هایشان را نداشتند به ابتدایی‌ترین وبسایت‌ها متوسل شدند و در زمانی که هنوز کامپیوتر و موبایل از کالای لوکس به کالای ضروری تبدیل نشده بود و هیچ شبکه اجتماعی مجازی‌ای هم وجود نداشت، توانستند کارشان را به مخاطب نمایش دهند.
این تازه ابتدای سختی مسیرشان بود. از یک طرف به خاطر ساختارشکنی و سطح موسیقیایی آهنگ‌ها و حتی تیپ شخصی‌شان مورد بی‌توجهی و یا غضب عرف جامعه بودند و از طرف دیگر معدود هوادارانشان امکان پیدا کردن یکدیگر را نداشتند. به علاوه با این که مجبور بودند وقت زیادی صرف تولید موسیقی‌شان کنند، تولید درآمد از این راه برایشان ممکن نبود. اما در نهایت مسیرشان را ادامه دادند. با کمترین هزینه برای آهنگ‌ها ویدیو کلیپ ساختند و آن را به شبکه‌های ماهواره ای فرستادند و بالاخره خودشان را به مخاطب انبوه عرضه کردند. مخاطبی که حیرت‌زده در برابر تلویزیون ترانه‌ای می‌شنیدند درباره کسی که هرچند خط ثابت و پاسپورت کانادایی نداشت ولی ایرانسل و کارت ملی داشت. بازار جدیدی به سرعت متولد شده بود. امثال هیچ‌کس و بهرام که مایه رپ کردن داشتند و زدبازی که سطح موسیقی بالاتری عرضه می‌کرد، به نظر آینده‌ای تضمین شده‌تر داشتند. اما تتلو و ساسی مانکن و خواننده‌های مشابهشان هم توانستند جایی برای خودشان در این ماه عسل کوتاه پیدا کنند.
اما مقدر بود این ماه عسل کوتاه باشد. با شهرت، فشار حاکمیت روی این خواننده‌های زیرزمینی زیاد شد. وسوسه تولید درآمد بسیاری را به سمت مجوز گرفتن سوق داد. دردسرهای شهرت هم مزید مشکلات بود. به مرور، تعداد کمی بعد از مدت‌ها چراغ خاموش زندگی کردن، تبدیل به خواننده مجاز شدند. عده‌ای عطای مسیر را به لقایش بخشیدند و آن‌ها که قصد مصالحه نداشتند، به مهاجرت تن دادند. بعد از چند سال تعداد آن‌ها که ماندند و کوتاه نیامدند از انگشت‌های یک دست فراتر نمی‌رفت. امیر تتلو از نظر شهرت و تعداد طرفدار، سرآمدشان بود.
تتلو مثل یک سلبریتی معروف زندگی می‌کرد. خواننده زیرزمینی بود ولی صفحه اینستاگرامش چند میلیون دنبال‌کننده داشت و هر روز به خیل طرفدارانش افزوده می‌شد. آهنگ‌هایش در سایت‌های مختلف (مثل رادیو جوان) بیش از ده میلیون بار پخش شده بود و با بسیاری از سلبریتی‌های دیگر، مثل بازیکنان فوتبال حشر و نشر داشت. اما زیرزمینی و خط قرمز بودن تبدیل به بختکی شده بود که تصمیم داشت آن را از زندگی‌اش حذف کند و برای رسیدن به این هدف دست به کارهای مختلفی زد و هزینه‌های مختلفی به خودش و دیگران تحمیل کرد. آن‌قدر روی حذف این بختک پافشاری کرد تا دستش رفت زیر سنگ نهادهای امنیتی.
فهمیدن این که تتلو در چه دامی افتاده برای کسی که کمی فعالیت‌هایش را دنبال می‌کرد کار ساده‌ای بود. با این حال وقتی در زمان کاندیداتوری محمدباقر قالیباف در کانال تلگرامش از او حمایت کرد و چند روز بعد مدعی شد پست‌های سیاسی کانالش توسط فردی در اطلاعات سپاه به او ارسال می‌شود، جای هرگونه تردید احتمالی را هم از بین برد. تتلو تمام این مسیر طولانی را کمابیش تنها آمده و طبیعی است که در این بین اشتباه هم کم نکرده. اما در بین تمام تصمیماتی که گرفته و کارهایی که کرده، پشتکاری که از خودش نشان داده برای هر بیننده‌ای تحسین‌برانگیز است. حالا در این موقعیتی که گرفتار شده نه تنها شایسته دست انداختن و مسخره کردن نیست، که شایسته تنها ماندن هم نیست
